“En bij jou?” vroeg ik hem.
“Ik zeg wat ik vind en zij zeggen wat terug. Dat is prima. Ik respecteer wat ze zeggen en zij mij ook. Je mag van mening verschillen, maar dat wil niet zeggen dat ze de rolverdeling niet accepteren. Ik sta voor de klas en zij zitten in de klas. Mijn collega’s zijn bang dat als ze zeggen wat ze vinden ze spanning oproepen. Dat is geen tolerantie maar angst.”
Ik knikte en zei dat je angst die tolerantie genoemd wordt overal tegenkomt. Het zit in de hele samenleving. Ik zie het ouders doen en managers. In verenigingen zie je het ook.
Hij knikte en zei: “Maar daar zie je ook mensen die uitgaan van zichzelf en over alles heen walsen. Ze krijgen nog vaak hun zin ook.” Ik kon het niet ontkennen hoezeer mij dat ook speet.
