Eigenlijk best raar dat we hele jonge baby’s die compleet van ons afhankelijk zijn vaak alleen op een kamer laten slapen. En om het dan niet koud te krijgen hebben we lakentjes en kruiken bedacht. Voor de zuigbehoefte zijn er spenen. Babyfoons om op afstand je kind in de gaten te houden. Bergen knuffels zodat ze zich niet alleen hoeven voelen en zelfs knuffels die hartslag- en baarmoedergeluiden maken. Mijn vriendin merkt op: “Als je apen laat omgaan met hun baby’s zoals wij dat doen en je zou dat filmen dan zou iedereen zeggen ‘ach, wat zielig, die moeder laat haar jong alleen en zorgt er niet goed voor!’ Hoe kan het dat ons natuurlijke gedrag zo ver van ons af is komen te staan? Dat we het niet eens meer zouden herkennen als ‘normaal’?”
